کاروان
کاروان
عمر پا بر دل من می نهد و می گذرد
خسته شد چشم من از این همه پاییز و بهار
نه عجب گر نکنم بر گل و گلزار نظر
در بهاری که دلم نشکفد از خنده یار
چه کند با رخ پژمرده من گل به چمن؟
چه کند با دل افسرده من لاله به باغ؟
من چه دارم که برم در بر آن غیر از اشک
وین چه دارد که نهد بر دل من غیر از داغ
عمر پا بر دل من می نهد ومی گذرد
می برد مژده آزادی زندانی را
زودتر کاش به سر منزل مقصود رسد
سحری جلوه کند این شب ظلمانی را
پنجه مرگ گرفته است گریبان امید
شمع جانم همه شب سوخته بر بالینش
روح آزرده من می رمد از بوی بهار
بی تو خاری ست به دل خنده فرودینش!
عمر پا بر دل من می نهد و میگذرد
کاروانی همه افسون ,همه نیرنگ و فریب!
سالها باغ و بهارم همه تاراج و خزان